तपाईं अहिले साहित्य सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |

गाउँको रङ्ग शहरको रङ्ग प्रवासको रङ्ग माटोको निधारमा आँशुसित मुछेर यसरी, तिहारको सप्तरङ्गी टीकाको तीन रङ्ग लगाईएछ ! गाउँको रङ्गभित्र जोर मादल, छिङ्छिङ् चुरा बजाउँदै घन्कन्छ, हलुका नशा चढेका चिसो बत्तासले मीठो लयमा झ्याउरे गीत गाउँछ ! बाँसुरी, देउसी, भैलो भट्टयाउँछ ! पाउजु, खैजडीका नाङ्गा खुट्टाहरु, आँगनमा गोलबद्ध हुन्छन् देउसी रे ! भन्छन् खुशीले बुरुक्क–बुरुक्क उफ्रदै अङ्गालो हालेर नाच्छन् ! नाङ्लोभरि सेलरोटी, फलफूलहरु दक्षिणा चामलमाथि दियो बालेर मीठो मुस्कान दैलोफुर्सदमा

अनुहार खिया परेको हात भाँचिएर झरेको खुट्टा हिलोमा गाडिएको आवाज घ्यार–घ्यार गरेको एउटा वृद्ध मेशिन अलि’लि चल्ने अलि’लि नचल्ने यस्तै हालतमा समय समात्न दौडिरहेछ । मेसिनको टपतिर टाउको टुप्पीतिर कपाल नभएझै हरियो इनामेल उप्किएको छ । कम्मरमा चुँडिन लागेको कन्भेयरको फिता बेयरिङ खसेर दाँत उछिट्टिएको छ । ख्यङ्गीदोको सोलनजिक ख्यउलमा माइनस बीस डिग्रीको ठिही यरममा अठत्तीस डिग्रीको गर्मी हरेक फेरिदो ऋतुको अनुपम उपहार लिएर बहत्तर बर्षे वृद्ध मेशिन कुरिरहेछ मृत्यूकोफुर्सदमा

जर्मनीबाट सांसारिक जीवन शुरू गरेर अमेरिकामा आफ्नो जीवनको अन्तिम समय बाँचेका प्रख्यात कवि तथा लेखक चार्ल्स बुकोवस्की भन्छन “Without literature, life is hell.” साहित्यको मातले अलिअलि मात्तिन थालेका जो कोहिलाई साहित्य स्वर्गिय आनन्दाभासको अनुभूति लाग्दो हो- मलाई जस्तै गरी । कोरियामा बसेर साहित्यको डोज लाग्दै गरेका साहित्यअनुरागिमा यो मान्यता बढि लागू होला । अक्सर दैनिक कम्तिमा 12 घण्टा जोतिनु पर्ने मजदूर जिन्दगीबाट रमाईलो उत्सवमा साथीभाई भेट गराउने माध्यम मेरो लागिफुर्सदमा

कविता/ सोँच्छु बूढो हुँदै जानू भनेको बिगतहरु खात् लाग्दै जानू रैछ दिमागको आल्मारीमा जसरि छ घरमा पढ्दै राखेको किताबहरुको चाङ सानोबेला दँशै आउँथ्यो बोकि ल्याउँथ्यो उमङग एकाबिहानै घामले उफ्रिन्थ्यौँ न्यानोपनमा बाख्रापाठा सँगै चाहिन्थ्यो नयाँ लुगा खानु त उस्तै हो लाग्थ्य‍ो घरको अगेना माथि धेरै झुण्डियोस् मासु बाबाले दक्षिणा धेरै दिउन् पैसा खुवाउन् आमाले मिठोमिठो परिकार पकाएर आमालाई झिँजाउने मौका खुब थियो सताउँथ्यौँ बेस्सरी माकुराका बच्चाहरुले झिँजाउँछ कसरी आमालाई सबै पुराईदिनुहुन्थ्योफुर्सदमा

  छेक बार चाहिदैन हराउनलाई मान्छे केही निहुँ चाहिदैन कराउनलाई मान्छे । देउता भुत कहाँ हुन्छ युग कम्प्युटरमा रातको रुख काफी हुन्छ डराउनलाई मान्छे । छिटोछिटो छरितो त कुरा मात्रै कामको मुखमै शब्दकोष हुन्छ अराउनलाई मान्छे । मोबाइल छ ल्यापटप छ बोकी राको सधै भनिदिन्छ कनेक्ट छैन हराउनलाई मान्छे ।

कविता/ जब जब दसै नजिकिँदै गर्छ तब मेरो बाल्यकालको दर्पण नयन भरी नाच्न थाल्छ जुन बेला गरिबीको चपेटाले परालको छानो झुपडीको छाँया मुनि अन्धकार साम्राज्य भित्र सन्तानको भोकको प्यास मेटाउन आमा माटोको भाडामा एक मुठी मकै लिएर चुलानीर होमिनु हुन्थियो । आफै जलेर – आफै ठोसिएर बाल्नु हुन्थियो आमा निभेको चुलो म उफ्रिन्थे, नाच्थे, रमाउथे देखेर संघारको दशै देखेर आगनको दिपावली तथापि, लाग्थ्यो मेरो खुशी बिरुद्ध छ यो समय कारणफुर्सदमा

मदहोसमा नपिएको कहिले छ र प्रिया ? मरि मरि नजीएको कहिले छ र प्रिया ? फाटेको छ टुक्रा भै भाको मन पनि चलाऊनलाई नसिएको कहिले छ र प्रिया ? साथको यात्रा अन्तै मोड्नु तिम्रो कुरा भो मनमा बास नदिएको कहिले छ र प्रिया ? मन मार्यो मन तोड्यौ फोटो छाडिछौ छाती माथि नलिएको कहिले छ र प्रिया ?

  उनीहरुलाई देखेर नै थाहा हुन्थ्यो यो मित्रता धेरै पहिलेले देखिको थियो र आज अचानक उनिहरुको भेट भएको हुनु पर्दछ । पहिलो : ओहो लगभग १५ वर्ष पछि भेट भयो है हाम्रो, हैन त ? दोश्रो : हो त त्यो पनि हस्पिटलमा हाहाहा…. (दुवै जना हास्छन), के भएर आएको हस्पिटल ? पहिलो : सुगरले समात्यो मलाई त,  त्यहि जाच्न अनि औषधी पनि सकिएको थियो लिनलाई आएको थिए, अनि त चाहिँफुर्सदमा