तपाईं अहिले साहित्य सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |

साघुरो बस्तीबाट पखेटा फिजाई निर्बाध आकाश समिप ठोकिने अनोठो अभिलाषा पालेर दिनानुदिन तुफानिलो रफ्तारमा समयसँग दोड़ीएको जिन्दगि, परिस्थितिको चक्रब्युहसंग जबरजस्ती फुत्किएर , स्वतन्त्र पंक्षी बन्ने ध्याउन्नमा हजार सम्झोतासंग मोन सहमति जनाउदै खै कुन तारा छुन रु भागिरहेछ एक अघोषित यात्री । आर्तनाद चित्कार संग बिझकियेर अभिशप्त रातको छटपटीभरि सयो निद्राहरु समर्पण भए कैयो सपनाको तुन्द्रहरु अधुरै रहे तैपनि हरेक मिर्मिरे बिहानीसंग एउटा नबोदित आशाको भिख माग्दै,, अनबरत दोड़ीरहेछ आफ्नै चालफुर्सदमा

  घडीका काटाहरु थन्किएर मध्यरातमा झ्याउकिरीको गुञ्जन गुन्जिएका बेतालमा सामुन्द्रिक छालका सितलहर हावाहरु शरीरका कुना-कुनामा स्पर्श गर्छन एक नया नबेली दुलही झैँ अनि, औशिको रातमा सन्नाटा अध्यारो झिपिक-झिपिक टुकी बल्दै निभ्छ एउटा( दुइटा जुनकिरीहरु र, दिन भरिको थकानले लथ्रकै गलेको बस्ति चिर निन्द्रामा मुर्छिन्दै , बेहोसीको शिरक ओढेर तर प्रत्येक झुपडीलाई ब्युझौने प्रयत्नमा ढोका ढक्ढकाउदै छ घडीका सुइहरु चलाउदैछ संगीतलाई सुर-तालमा भर्दैछ एउटा ठुटे कवि देब्रे हातमा चेपिएको चुरोटको ठुट्टाफुर्सदमा

कोरिया डायरी (कथा) , टिङ टिङ टिङ ….. सधैं झैं आजपनि घन्टी लाग्यो । हुनत आजको घन्टीको आवाज पनि हिजो अस्ति जस्तै हो तर मलाईभने आज अलिक अनौठो लाग्दैछ । उदास र खुुसी भरिएको यौटा बोझिलो दोमनले म सामुन्नेमा अघी भर्खरसम्म आफैंले काम गरेको मेसिनतिर हेर्छु । एकाएक बढ अनौठो देखिन्छ मेसिन । आँखा घुमाएर भित्तातिरको घडिमा हेर्छु । उ आफ्नै बाटोमा कुदिरहेको छ । घडिको कुदाईसङ्गै म तन्द्राबाट बिंउझेझैफुर्सदमा

यात्रा संस्मरण सोमबार हाम्रो बासस्थान सुवन शहरबाट विहानै साढे सात बजे नै यात्रा आरम्भ भयो । गन्तव्य थियो श्रीमानको जन्म घर झल्ला नाम्दो, मुआन । पुग्नु थियो कोरियाको दक्षिणी भेग समुन्द्र किनारमा । मोटरमा चार घण्टा भन्दा बढीको यात्रा । प्रायोजन थियो श्रीमानको ३ दिने गरमी विदालाई सदुपयोग गर्दै अभिभावकलाई भेटने । काम छोडी नयाँ कामको खोजीमा हाम्रोमा बसीरहेका दुई चेलीहरुलाई संगै साथ लिएका थियौ । किन की उनीहरुको त्यहीफुर्सदमा

कथा घरकी एक्ली छोरी । उनको परिवार लिवाङको  हुनेखाने मै गनिन्छ । बाउ भारतीय सैनिकको पेन्शन पकाएर बसेका । देश दुनिया चाहरेका । छोरीलाई पढाउनु पर्छ भन्ने सुझबुझ भएका । त्यहिभएर लप्टन ताराबिर चेमजोङले आफ्नी छोरी मनमायालाई ताप्लेजुङबाट धरान स्थित फूपुकहाँ पढ्न पठाएको थियो । मनमायाकी फूपु र मेरो ममी मिल्ने साथी भएकाले उनको फूपुलाई म आन्टी भन्थे । हाम्रो परिवार र उनको फूपुको परिवार बिच सबैसगँ राम्रै हिमचिम थियोफुर्सदमा

यूग फटाएको एउटा रुख बेबारिसे भै दोबाटोमा ढलिरहेछ, मुस्कुराई रहने… हरियो मुस्कान चिथोरिसके- जब धमिराजस्तै किराहरुले ! सातौ दिनको अन्तरालमा आएको एउटा पाहुना एक दिन पाल्न-रु.पन्ध्र सय, दुईचार दिन पाल्ने त ठेक्कै छ! सँधैको महिना झै नर्सरी पढ्ने छोरीको स्कुल बिलले हिर्काउँछ-रु.पाँच हजार, शहरको घरबेटी नुन-सब्जी खाने आफ्नो कोठाको तलव माग्छ-रु.दस हजार, सास अड्याउन ईन्धनबाहेक तीनजनाको महिनाभरीको गाँस-रु.दस हजार, श्रीमतीको कपासले पालो पाएर फुर्सद नपाएको भयोहोला-तीन बर्ष, मैले रक्सी संझेकोफुर्सदमा

सम्पतिको घमन्डले फुल्छ किन मान्छे मर्नु पर्छ भन्ने कुरा भुल्छ किन मान्छे दुइ टुक्रा बाँस नै हो अन्तिम चढी जाने सुन्को कोक्रो बनाएर झुल्छ किन मान्छे चिहान खन्न कती बित्ता माटो लाग्छ कुन्नि हडपेर अरुको बास डुल्छ किन मान्छे आफैँ मात्र अजम्बरी खाए जतो गरि बाढी काटी अरु तिर हुल्छ किन मान्छे +++++++++++++++++++++   मुर्दा पनि बोल्न थाल्छन् हराए’सी चिहान् खाँबाहरु जुलुस गर्छन लुटे पछी मतान् सहनुको सिमा हुन्छ गर्नुफुर्सदमा

मुग्लानमा, पैसा फल्छ सोच्नेहरू सजिलै तलब खाईन्छ सोच्नेहरू परदेश नआए नि हुन्छ यहाँ त महिनाभरि मालिकको गाली खाएर बल्ल- बल्ल महिनामा एकदिन तलब खानुपर्छ बाबाको वचनलाई सहन नसक्नेहरू आमाको गालीलाई गाली सम्झिनेहरू परदेश नआए नि हुन्छ यहाँ त मालिकको गालीलाई आशिर्वाद सम्झनु पर्छ घरमा दिदीले पस्काई दिएकी गुन्द्रुक र आलुको तरकारी मीठो भएन भन्दै खादै खान्न भन्दै आलु बारीमै लगी पोखाईदिने भाई परदेश नआए नि हुन्छ यहाँ त पाखुरा बजारेरफुर्सदमा

विश्वव्यापी अनलाइन मुक्तक प्रतियोगिता २०१६ मा क्यानाडाबासी ऋषी बस्ताकोटी उत्कृष्ट भएका छन् । २०३ औं भानुजयन्तीको उपलक्ष्यमा खुल्ला विश्व नेपाली साहित्य महासँघ शाखा इजरायल र शाखा साउदीले संयुक्त रुपमा आयोजना गरेको उक्त प्रतियोगितामा दक्षिण कोरियाबाट कवि जीवन खत्री दोस्रो भएका छन् भने संगीता पनेरु (नुवाकोट) तेस्रो र तुर्कीबाट बिन्दा लामा तृष्णा चौथो भएका छन् । विश्वभर छरिएर रहेका मुक्तककारहरुलाई एकैथलोमा उपस्थित गराउन र यस विधालाई अन्य विधा जस्तै सशक्त बनाएरफुर्सदमा