तपाईं अहिले बिचार / अनुभूति सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |

एउटा  अनौठा‌े  परिघटना  घटेको छ  काठमाण्डु खाल्टोमा ।    कालो राजधानि उजेलिएको  छ । सधै  अध्यारो  कालरात्री   आज  झिलिमिलि  छ ।  मान्छेहरु  भित्ताका अन  अफ  बटनलाई रमाइलो  मानेर  चेक  गरिरहेका  छन्  ।  अहो  यो  बटन  जतिबेला  फ्याट्ट  पार्दा  पनि  बिजुली  झिलिक्क  बलेको  छ । के  अचम्म  भयो , पत्यार  लागेकै  छैन। हैन  हामिलार्इ  बिजुलीले  कतै छक्काएको त हैन ? आज बिजुली आइराख्दा आम नागरिकलाई छक्काउने को रहेछन भन्ने मेसोफुर्सदमा

“जिन्दगी जिउनुको मजा त यही छ” धेरै मान्छेको मुखबाट यो  बाक्यांस सुन्ने गर्थें ।  मलाई लाग्थ्यो आहा ! कति भाग्यमानि मानिसहरू । आफुलाई मात्र दुःखी लाग्थ्यो सायद आफै सोच्थे मेरोमात्र यति धेरै आबश्यकताहरू थिए दुनीयाँमा जुन पुरा गर्न मलाईमात्र गारो थियो । म बिबिएस पढ्दै गर्दा एकजना साथी संगीताले वाईएफसिको कार्यक्रममा निमन्त्रणा गरिन् । उक्त कार्यक्रममा एकजना दाइको मन्तब्य थियो जुन मेरो आफ्नै जीबनमा मेल खाए जस्तो लाग्यो । सानैदेखि घरबाटफुर्सदमा

  मानवशास्त्रीहरु भन्छन् ‘मानिसलाई मार्न परे गोली हान्नु पर्दैन । संस्कार र संस्कृति मारे पुग्छ ।’ अहिले नेपालमा भएका विभिन्न आन्दोलनहरुमा पहिचान सहितको भौगोलिक क्षेत्रका बारेमा पनि चर्चा भैरहेको छ । धेरैलाई लागेको पनि छ पहिलेको समाज शान्त थियो । तर यर्थाथ धेरैले ठाने जस्तो शान्त पनि थिएन । ….. दुईटा प्रसँग । कक्षा ९ मा पढ्दै थिएँ । हामी पढाई नभएको समयमा कक्षामै हाजरीजवाफ प्रतियोगिता गथ्र्यौ ।  प्रश्नहरु कक्षाफुर्सदमा

कोरियाको दोङ्देमुन बजार (सिजाङ)मा धेरै नेपालीहरु भेटिए । झट्टै हेर्दा काठमाडौ जस्तै लाग्ने आ आफ्नो धुनमा मस्त, कोहि फोटो खिच्ने ध्यानमा कोहि गफ गाफको सुरमा । कोहि आफन्त खोज्ने सुरमा कोहि के कोहि के गर्ने सुरमा । नेपालीहरुको भिड देख्दा नेपालको आधा भन्दा युवा बिदेशमै रहेछन् भन्ने बास्तबिकता मेरो दृश्यमा कैद भएरहेको थियो । अग्लाअगला मानव निर्मित भवनहरु खडा थियो त्यो भिडहरुको सामु । म पनि त्यो भिड्मा हराई रहेकोफुर्सदमा

कोरियामा रहेर कलम चलाउने नेपालीहरु औलामा गन्न सकिने छन । त्यस मध्य समसामयिक बिषय बस्तुमा कलम चलाउन माहिर मानिने डोलु आले मगरले आज बिहान नै ” कोरियाको नेपाल हाउसलाई तोकेरै “नेपाल हाउस किन पक्षपाती हँ ….? भनेर एउटा स्टाटस राखे । दुई बर्ष अगाडि निकै महत्वाकांक्षी योजनाका साथ नेपाल हाउस निर्माण गर्न प्रचार प्रसार गरिएको थियो । आकर्षक नाराका साथ गरिएको प्रचार प्रसार र प्रबासमा भोग्नु परेको आबासिय पीडा सम्झेरफुर्सदमा

ढकढक ढोका ढकढकियो । ‘ओइ सुति राको ?’ ‘अँ ।’ कोरियन ब्लाङकेट मुखबाट नहटाइ नै भने । ‘मुला अनि काममा आउनु पर्दैन ?’ ‘काममा ?’ ‘अँ, काममा । डाक्न पठाएर आको । छिटो आइज । कराउँदै छ फुजाङनीम ।’ साथी त्यति भन्यो । कोठामा नछिरि नै फर्कियो । उसको काम मलाई उठाउने थियो । ००० कोठा बाहिरको मौसम माइनस सात डिग्री छ । जता हेर्यो त्यतै हिउँ जतिकै देखिने तुसारोफुर्सदमा

कोरियामा विवाह गरेर आएका विदेशी महिलालाई सरकारी निकायद्धारा संचालित धामुन्ह्वा सेन्टर(बहुसाँस्कृतिक परिवार सहायता केन्द्र) बाट निशुल्क भाषा सिकाइन्छ । घरमै पनि छ महिनासम्म शिक्षिका आएर कोरियन भाषा सिकाउछन् । आफ्ना छोराछोरीको लागि भएपनि विदेशी आमाले चाँडै भाषा सिकोस् जानोस भनेर विभिन्न सेन्टरहरुमा भाषाका कक्षाहरु संचालन गरिएका छन् । कोरियन भाषाको साथै कम्प्युटर तालिमदेखि विभिन्न सिपमूलक तालिमहरुको समेत व्यवस्था गरिएको हुन्छ । त्यसैले बच्चा जन्मेपछि पनि बच्चालाई कसरी हुर्काउने, स्याहार सुसारफुर्सदमा

  नयाँ कम्पनीका नयाँ कुरा धेरै छन् । मान्छेहरु सबै नयाँ नयाँ छन् । गोरो अनुहार, चिम्सा आँखा, मध्यम हाइटका धेरै कोरियन छन् । ती एक छिनमा परिचित हुन्छन् । छिनमा ती परिचित झै अरु नै अपरिचित आइ पुग्छन् । अघि मान्छे नै भनेर बोल्यो अरु नै पो पर्ने । समस्या त्यतिमै सकिदैन । तिनका नाम पनि भुसुक्कै बिर्सन्छु । कति अप्ठ्यारा नामहरु छन् । छङसुयन, जोयोङमीन, जोख्यानमीन । यस्ताफुर्सदमा