इन्वाङ्सानबाट सौल सहरलाई एक नजर
यो बर्षको छुसकको बिदा अघिल्लो बर्ष भन्दा फरक तरिकाले बिताउने मन थियो । सधै दोङ्देमुनमा गयो संस्थाहरुले विभिन्न बहानामा गरिने सांगितिक कार्यक्रमहरुमा दौडियो । कति हेर्नु कन्सर्ट कति सुन्नु गीत ? मनमा कुनै अग्लो डाँडामा गएर सौल शहरलाई राम्ररी नियाल्ने मन थियो । मानौ म प्रेममा छु । अनि प्रेमिकाको अनुहार नियाल्न चाहन्छु ।
छुसकको दोश्रो दिन दोङ्देमुन नै पुगियो । काठमाडौको असन बजारमा बरु अली सहज होला तर यो समयमा यहाँ भिड छिचोल्न त्यति सजिलो हुँदैन । कोरोना काल पछि फेरी सुरु भएको हो । केही बर्ष अघि सिमा लामाले लेखेको दोङदेमुन गेट नंम्बर तीन जस्तै ।
गोकुल दाजु र अमिर जी सँग भेट भयो । इन्वाङ् पहाड चढ्ने कुरो भयो । संगै मिसियो सुरेस र राजीव आस्याङहरु (तामाङहरु कुटुम्बलाई आस्याङ भन्छन् । शाब्दिक अर्थ मामा, फुपाजु ) ।
इन्वाङ् पहाडको बारे हेर्दा गूगलले जम्मा ३ सय ३८ मिटर उचाई देखायो । नेपालको राजधानी काठमन्डौ समुन्द्री सतहबाट १३ सय १४ मिटरको रहेछ । म जन्म गाउँ तेमाल करिब २१ सय मिटरमा छ । त्यसैले हाम्रो लागि ३ सय ३८ मिटरको उचाइ भनेको सामान्य हो । मैले सोचेको जस्तो पुरा सौल त देख्न पाइएला जस्तो लागेन । तैपनि दोङ्देमुनको त्यो भिडमा बस्नु भन्दा त्यतै जानु ठीक । हिडियो ।
हाम्रो टोली दोङ्देमुनबाट ७२० नम्बरको बस चढेर मुआग्जे स्टेसनमा ओर्लियो । सबै पहिलो पटक जाँदै थियौ । कताबाट जाने कता । केही समय म्याप हेर्दै वित्यो । एउटा अपाटमेन्टको बीचैबाट जाने रहेछ । हिड्यौ उकालो । कोरियामा जता हाईकिङ जाँदा पनि कुन बाटोे कति किलो मिटर छ भनेर लेखिएको हुन्छ । हामी पनि यति सानो पहाड चढ्न निस्केका । जति लामो बाटो छ त्यतै लाग्यौं ।
हरियाली छ वनमा, हिड्दा सित्तल छ । खोल्साहरु र त्यही खोलसाहरुमा सलल बगिरहेको पानी छ । हेर्दै रमाइलो ।
धेरै दिनपछि ताजा र स्वच्छ अक्सिजनको स्वाद फुप्फुसले पाएको अनुभूती मस्तिष्क हुँदै मेरो हृदय सम्म पुग्यो । सायद संगैको साथीहरुले पनि यस्तै अनुभूती गरेको हुनुपर्छ । अगाडि बढ्दै जाँदा पुरानो गुम्बा रहेछ । सबैले ढोगे । बुद्धको प्रतिमा पनि नेपालकै जस्तै । रमाइलो लाग्यो । जंगलको बाटो हिड्दै गर्दा आफ्नै गाउँको पाखा जस्तै । बाख्रा चराएको त्यो जङ्गल, गाँस दाउरा गरेको त्यो पाखा पखेराहरु । एक छिन लाई त कतै त्यही आफ्नै ठाउँ पो आइपुग्यो कि जस्तो लाग्यो ।
कोरिया आउनु अघि मलाई लाग्थ्यो अरु धेरै कुरा संगै माटो, जंगल, पाखा पखेरा सबै देश अनुसार फरक हुन्छ होला । सानै देखि नेपालको विकास नहुनुको मुख्य कारण भौगोलिक कठिनाई हो भनेर सुन्दै र पढ्दै आएको हो । यहाँ आएपछि हाम्रो जस्तै भौगोलिक परीवेश भएको कोरियाको विकास कसरी भयो ? हाम्रो किन भएन भन्ने कुराले नराम्ररी चिमोटेको थियो । वास्तवमा विकास र अविकासको मुख्य कारण इमान्दारीता रहेछ । इमान्दारिता कुनै नेता वा नेतृत्व सँंग मात्र होइन प्रत्येक नारिकमा पनि त्यतिकै हुनु पर्दो रहेछ भन्ने कुरा कोरियाले सिकायो ।
यही पहाडकै कुरा गरौ । यस्तो पहाडी जंगलमा हिंड्न सक्ने सानो बालक देखी लठ्ठी टेक्नु पर्ने बुढा बुढीहरु पनि हिडेर डाँडाको टुप्पोसम्म पुग्न सक्ने गरी बाटो बनाएको छ । खुल्ला ठाउँमा शारीरिक व्यायम गर्ने सामानहरु राखिएका छन् । मन लाग्यो जिम गर्नुस् । पुसअप गर्नुस् । फ्रि हो फ्रि । न चोरिने डर न भत्काउने र फुटाउनेको डर । के यस्तो नेपालमा सम्भव होला त ? अलिकति नेतृत्व अलिकति जनतामा इमान्दारिता भयो भने देश विकस हुन धेरै समय लाग्दैन ।
खासै लामो बाटो नहोला भनेर हामीले खाने पानी पनि बोकेका थिएनौ । तर सोचेको भन्दा फरक अनुभूती संगै आत सुक्दै गयो । त्यस्तैमा बाटोकै छेउमा पहाडको भित्तामा भिटियो नेपालकै झल्को दिने कुवा । संगै राखिएको थियो पानी पिउनको लागि भाँडो पनि । बाहिरबाट ठ्याकै पंधेरो नै हो । वारीपरी ढुङ्गाको पर्खाल लगाएको छ । सुरेश अस्याङ अगाडि बढि हाल्नु भो । पर्खल भित्र पानी देखिएन तर बन्द गरेको सानो इनारको ढकनी जस्तो देखियो । उघार्दा भित्र पानी रहेछ । सुरेश आस्याङले सबैलाई पालै पालो पानी निकालेर दिनु भयो । आहा कति मिठो पानी । सबैले तिर्खा मेट्ने गरी पियौं ।
समय अलि बढी नै लाग्यो तर पुगियो डाँडामा । सोचेको भन्दा सुन्दर द्दृश्य देख्न पाइयो । अज भनौ अनुभूत गर्न पाइयो ।
सौल सहरको उत्तरी भेगमा सानासाना थुक्का छन् । ठ्याक्कै त्यसको मुनि जोसोन राजवंशको ऐतिहासिक दरबार र राष्ट्रपती भवन ब्लु हाउस छ । नामसान बगैचा माथिको नामसान सौल टावर पनि आँखै अगाडी छ । तल गाडीको लस्कार छ । कतै निस्केका होलान् छुसकमा । प्रेमिकालाई बोकेर हिडेका पनि होलान् । आफन्तलाई बोक्ने पनि होलान् । जाममा परेछन् खुच्चिङ् ।
हामी उक्लिदै गर्दा खासै मान्छे थिएनन् । डाँडामा पुगेपछि थाहा भो ती त पहिल्यै पुगेर डाँडा भरि छन् । फोटो खिचेका छन् । सेल्फी खिचेका छन् । जोडी हुनेहरु आँगालोमा बाँधिएर सुटुक्क कानमा केही भन्छन् । फेरी खित्खिताउँछन् ।
साँझ पर्न लाग्यो । हामी ओर्लिन्छौं । उक्लिने मान्छेका लस्कर छन् । नाक ठोक्किने उकालोमा हस्याङ फस्याङ छ । खासमा सौल सहरको रात्रिकालीन दृश्य हेर्न आएका होलान् । ३८ मिटरको उचाइमा रहेको कोरियाको राजधानी सौलमा हुने कोरियालीका लागि ३ सय ३८ मिटरको उचाइ पनि ठूलै लाग्दो हो । त्यसैले होला स्पोर्ट जुत्ता, त्यस्तै खाले कपडा लगाएर ट्रेकिङ झोला बोकेर दुइटा लट्ठी टेक्दै पुरै तयारीका साथ चढ्दै छन् । हाम्रो ताल देखेर हामीलाई हाँस उठ्दो छ । राजिबले डक्टर मार्टिनको जुता लगाएका छन् । गोकुल दाजु अमिर, सुरेशले अनि मैले जिन्सको पान्ट लगाएका छौं ।
होस् जे सुकै । पेटमा मुसा दगुर्न थाल्यो । बस्ने मोटेल/होटेल पनि लिएको छैन । सुन्दर दृश्यलाई मनमा सजाएर ओर्लियौं ओरालो ।
