कोरियाली अनुभव – आवाज एउटै सुनाई फरक
कोरिया आई पुगेको दुईहप्ता भएको थियो । छुट्टिको दिनको साँझपख दाइहरूसँगै घुम्न निस्किएँ । हामी बसेको कोठा नजिकै सडक पार गरिसके पछि एउटा खोल्ची आइपुग्दो रहेछ । खोल्ची हानाम् सिटीको वीचमा पर्दो रहेछ । हामी सबै साईकल लिएर त्यहि खोल्ची हुँदै निस्क्यौँ । खोल्चीमा कञ्चन पानी कलकल बगिरहेको थियो । माछाहरू पानी भित्र कत्ला फिजाउदै उडिरहेको देखिन्थ्यो ।
खोल्चीको दुबै किनारामा मान्छे हिँड्ने सानो बाटो थियो भने एक साईडमा साईकल मात्र कुद्ने बाटो थियो । छेऊ छेऊमा एकैनासका स–साना रुखहरू थिए । सुस्त हावाको तालमा बाटो वरपरको फूलहरु घरी दयाँ घरी बयाँ हल्लिनुमा मस्त देखिन्थ्यो । यो दृश्यले मन अनायासै फुरुङ्ङ भएर आउथ्यो । खोल्चीको किनारै किानार गए “हान्गाङ”(हान नदी) पुगिदो रहेछ । जाँदै गर्दा कतिपाए ठाऊमा ब्यायम गर्ने मेशिनहरू देख्न्थ्यो भने थकाई मार्ने प्रतिक्षलय पनि देख्न सकिन्थ्यो । त्यहि वरपर शौचालयको पनि ब्यबस्था रहेछ ।
मान्छेहरू कोहि दौडिरहेको देखिन्थे त कोहि गफ गर्दै पाईला अलि छिटो छिटो सार्दै गरेको दृश्य देखिन्थ्यो । हान्गाङ पुग्नु अघि एउटा सानो जंगलमा आईपुग्यो । त्यहाँ साईकल अलि बिस्तारै चलाउन भनिएको रहेछ । मेरो अगाडीबाट एउटा मृगले स्वाट्ट बाटो पार गर्यो । म झल्यास्स भएँ । दाइहरू कोहि अलि पछि पछि थिए । चराचुरुङ्गीको चिरविर चिरविरले वातावरण निकै रमाईलो र संगितमय तुल्याएको थियो । जंगल कटे पछि हान्गाङ देखियो ।
फल्याक जस्तो लामो बस्ने ठाऊँ रहेछ जहाँबाट हान्गाङको दृश्य मजाले अबलोकन गर्न सक्थ्यौ । सान्ध्यकालीन समय सूर्यको गुलाबी निर्मल किरण पखेटा जस्तै आकाशमा फैलिएको थियो । हामी सबै जना एकछिन थकाई मार्नु पर्यो भनेर बस्यौँ । हान्गाङ नदी भने थकाई नमारी आफ्नै तालमा बगिरहेको थियो । यस्तो लाग्थ्यो कि उस्लाई कहिलै थकाई लाग्दैन । परबाट हेर्दा निकै शान्त र कञ्चन देखिन्थ्यो । छेउमा हान्गाङको पानी माथि तैरिने पानीहाँस र वरिपरीको दृश्य अवलोकन गर्ने दुर्बिन पनि रहेछ । दुर्बिनबाट हेर्दा एक हुल पानीहाँस कति सजिलैसँग तैरिरहेको देखिन्थ्यो । एक छिन हेरिबसेँ अनि यसो सोचेँ । के यी पानीहाँसहरू हामीले बाहिरबाट हेर्दा जत्ति सजिलोसँग तैरिएको देख्छौ भित्रबाट त्यत्ति नै सजिलो छ होला त ? हामी मानवहरूले बाहिरबाट जस्तो देख्छौ त्यस्तै बुझ्छौ, अनि जस्तो बुझ्छौ त्यस्तै ब्याख्या गरिदिन्छौ ।
बास्तावमा बाहिर जत्ति सजिलो देखिन्छ त्यत्तिनै भित्र खुट्टा चलाएर कष्ट गरिरहेको होला है ?
अनि एकछिन बसेर हामी कोठा तिर फर्किदै थियो बाटो छेऊमै एउटा ढुकुर पाईला चाल्दै चरिरहेको देखे । त्यो ढुकुर नजिकैबाट मानिसहरू आउने जाने गर्दा पनि अरुले ढुङ्गाले हान्ला मार्ला भन्ने केही डर थिएन । कत्ति स्वतन्त्र भएर खेलिरहेको देखेँ । मैले दाइलाई भने यो जगत मानवको मात्र हैन । यो दुनियाँमा जत्ति पनि प्राणी प्राकृतिक बोट विरुवाहरू छन्, सबै सबैका लागि हुन । सबै सँग मिलेर बस्नु पर्छ भनेर यहाँ कोरियालीहरूले कत्ति बुझेको है दाइ ? अब कुनै युगमा बुद्धको जन्म भयो भने सायद यही भुमिमा हुन्छ होला । सबै आ–आफूमै कत्ति स्वतन्त्र छ ।
कम्पनीमा जाँदा साईकल चलाउदै सुरुङ मार्ग पुग्नु ठीक अगाडी बाटोको छेऊ देखि भित्ता भरी फूलै फूलको बगैचा र स-साना मन्दिर जस्तो लाग्ने, ढुङ्गाद्धारा निर्मीत मुर्तीहरू देखेँ । आहो कस्तो राम्रो पार्क अब आउने हप्ता एक्लै भए पनि आएर फोटो खिच्नु पर्छ भनेर सोच्दै कम्पनि गएँ । कम्पनिमा भोलि स्कुलबाट पाहुना आउने खबर सुनायो । भोली पाहुना आउने भने पछि आजै काम अलि चाँडो सिध्याएर सरसफाई गर्ने चलन रहेछ । सी फुडको कम्पनी भएकाले घरी जिल्लाबाट घरी स्कुलबाट घरी क्षेत्रबाट चेकजाँच गर्न आईराख्ने रहेछन् । हामी त्यत्ति सरसफाई गरी काम गर्दा पनि भित्ता तिरको स सानो कुराहरू सबै खोतालेर हेर्ने गरेको देख्दा कोरियामा खानपान परिक्षणर स्वास्थ्य प्रति कति संवेदनशील छन् भन्ने कुरा अनुमान लाउन सक्थ्यौँ ।
केही दिन पछि अरू साथीहरू लोट्टो(चिट्ठा)काट्ने भनेर बजारको बाटो गए । सुवास दाइ र म चाहिँ सिधै सुरुङको बाटो हुँदै कोठा जाँदै थियो । मैले अस्ति देखिएको पार्क देखाउँदै सोधेः दाइ त्यहाँ कस्तो राम्रो पार्क रहेछ घुम्न आऔँ है यो हप्ता? दाइले हाँस्दै भन्नु भयो यो त हामी जस्तो जिवीतहरूको पार्क नभएर चिहानहरुको पार्क हो । त्यस पछि मनमा चिसो पस्यो बेलुका ९ बजेको समय थियो । अरु बेला थाहा नहुँदा एक्लै हिँडिरहने म थाहा पाएपछि साथीहरु सँगै मात्र हिँड्न थालियो ।
हरेक महिनाको १० तारिख तलव आउने दिन रहेछ । म र एकजना साथीको विदेशी परिचय पत्र बनि नसकेकाले बैंक खाता थिएन । हामी २४ तारिख कोरिया आई पुगेकोले अघिल्लो महिनाको २४ देखि ३० तारिख सम्मको ७ दिन काम गरेको तलव एकजना दाइको खातामा हालिदियो । तलव झन्डै ५० हजार नेपाली आएको थियो । दाइहरू आउनु भएको ४ बर्ष भईसकेको थियो । हामी कोरिया आएको दिन अशोक दाइले साईकल अर्डर गर्नु भएकोले उहाँलाई तिर्नु थियो ।
साईकलको कत्ति पो भन्नु भाको थियो दाई?
८० हजार वन ।
नेपाल हुँदा १५ रुपियाँ गाडीभाडा नभएर जमल देखि चाबहिल सम्म हिँडेर गएको मान्छे म । नेपाली रुपिँया मगजबाट हटि सकेको थिएनँ म तर्सिएँ । त्यो भनेको नेपाली कत्ति हो र दाइ ?
८ हजार नेपाली ।
ए..त्यत्ति पो हो?
हस् दाजै ए.टि.एमबाट झिकेर क्यास दिन्छु ।
दाइहरू केही महिना भित्र घर जाने भएको थियो । दोङसऊलको टेक्नो मार्टमा सपिङ गर्न जाने कुरा भयो । मलाई त अझै कोरिया देख्नु र हेर्नु थियो । त्यस हप्ताको शनिवार बेलुका दाइहरु संगै मिसिए म पनि । ट्रेन स्टेशनसम्म बस चढेर गयौँ । त्यस पछि लिफ्ट चढेर अण्डरग्राउण्डको ट्रेन स्टेशन प्रवेश गरियो । जहाँ एटिएममेशिन, यातयात कार्ड रिचार्ज गर्ने ठाऊँ देखि सपिङ गर्ने ठाऊँ, पसलहरूको सबै सुबिधाहरू देख्न सकिन्थेँ । जमिन भित्र छु जस्तो महशुस पनि नलाग्ने, एक छिन पछि पो आश्चर्य मान्दै आहो म त जमिन भित्र पो छु त है !
भित्र कयौँ मान्छेहरू आवत जावत गरेकोदेख्छु । न त धुलो छ, न त हिलो नै,पुरा झलमल्ल उज्यालो र सफा देखिन्थ्यो । एक छिन पछि ट्रेन आयो र जीवनमै पहिलो पटक ट्रेन चढ्दा अचम्म र वास्तविक कोरियाको महशुस भईरहेको थियो ।
एक छिन सोचे सायद मेरो देशका नेताहरू विदेश भ्रमण जाँदा बाहिर मात्र घुम्छन् होला । नत्र यत्तिको बर्षसम्म नेताहरुले अलिकति गर्ने आँट त गर्नु पर्ने हो । नेपाल यत्तिको हुन कत्ति औँ बर्ष लाग्ला ? के हाम्रो पालामा यस्ता कुराहरुको शुरुवात गर्लान ? यस्ता प्रश्नको फिलङ्गोहरू मगजमा उडेर आईरहन्थ्यो ।
ह्या छोड्दिऊ यस्ता कुराहरू बरु नयाँ ठाऊको नयाँ–नयाँ कुराहरू हेरेर आनन्द लिनु पर्यो । सबै कुरा बिर्सेर अवलोकन र महशुस मात्र गरिरहेँ । हामी दोङसउलको “खाङ्ब्यन स्टेसन” पुग्यौँ । ट्रेनबाट ओर्लेर अर्नडरग्राउण्डबाट बाहिर ननिस्किकनै भित्र भित्रै टेक्नो मार्टको अन्डरग्राउण्डको ३ तला मुनि पुग्यौँ । यसो सोचे अझै पनि पो म त जमिन मुनि नै पो छु है ! अनि लिफ्ट चढ्दै माथी उक्लदै सपिङ गर्दै हिड्यौँ । सपिङ गरिसके पछि विनायोजना एक्कासी दोङ्देमुन जाने कुरा भयो ।
दुङ्देमुन पुगे पछि प्राय विदेशीहरू र नेपालीहरू धेरै देखिन थाल्यो । त्यहाँ नेपाली रेष्टुरेण्टहरू धेरै रहेछन् । खानपान गर्ने र घुम्फिर गर्दा रातीको ११ बज्यो । लौ त अव कोठा फर्कौँ भन्दै ट्रेन स्टेशन गयौँ । झन राती पो मान्छे झन बढी देखिन थाल्यो । कोठा आईपुग्न लाग्दा १२ बज्न लागेको थियो तर पनि मान्छेहरूको घुँइचो घटेन । राती १२ बजे पनि एउटी महिला आफ्नै स्वईच्छा पहिरनमा निर्धक्क भएर हिँडिरहेको देख्दा मलाई लाग्थ्यो कि मेरो देशमा मेरो देशका चेलिबेटीहरू पनि कहिले यसरी ढुक्कसँगले शुरक्षित महशुस गरेर हिँड्न सक्लान ? छोरीचेली कतै गएर ढिला भयो भने आफ्ना अभिभावकलाई बढी चिन्ता हुने मेरो देश ।
अनि मैले एकजना दाइलाई सोधेँ
दाई के हाम्रो देशले ठुल्ठुला विकास गर्न नसके पनि कम्तिमा पनि यहाँको जस्तै नागरिकलाई सुरक्षा दिन सक्दैनन् र ? हाम्रो चेलिबेटीहरू रात परे पछि कहिले सम्म त्रसित भएर हिड्नु पर्ने ? यहाँ हेर्नुस त एउटी महिला यत्ति राती पनि निर्धक्क भएर हिँडि रहेकी छे ।
दाइले भन्नु भयो खै भाई एउटी किशोरी बालिका निर्मला पन्तको त अहिले सम्म बलत्कारी पता लाउन सकेको छैन, त्यस पछि पनि कति जना निर्मलाहरूको बलत्कार पछि हत्याको समाचार सुनिसक्यो । यस्ता घट्ना नेताहरूको घर धुरीमा टेकेको भए थाहा पाउने थियो । के गर्नु तिनीहरू त पुँजिपतिहरू सबै शुरक्षित र विलाशी जीवन विताउछन् । तिनीहरू कहाँ जनताको शुरक्षा र देशको विकासको लागी नेता भएका हुन र भाइ ? अनि मैले फेरी सोधेँ तिनीहरूलाई जनताले नैचुनेको नेता हैनन र दाइ ?
खै के भन्नु भाई नेपालका अलि अलि बुझ्ने जत्ति सबै विदेशमा पलायन छन् । विदेशबाट भोटहाल्ने नीति बनाउदैनन् । खाली हामीले पठाएको रेमिटेन्सबाट ट्याक्स काट्छन् । विदेशमा बगाएको पसिना र रगत चुस्छन् मात्र । गाँऊघरमा बुढाबुढी मात्र छन् । तिनीहरू कि त आफ्नो पहिलै देखि हाल्दै आएको पार्टीलाई भोट हाल्छन् कि त जस्ले जे भन्यो त्यसैमा हाल्छन् । त्यसै माथि पाटीले राम्रो ब्यक्ति भन्दा पनि पैसा अलि भएको ब्यक्तिलाई टिकट दिन्छन् । चुनावमा अलि अलि खर्च जाँदैनन् । चुनावमा भएको खर्च त उठाउनै पय्रो नि भाइ । देशमा अलि अलि देखिएको युवाहरू अधिकांश पार्टीको कार्यकर्ता हुन् । शिक्षकहरूलाई त राजनीतिको विल्ला भिराएर विद्यालयको शिक्षा नै काम नलाग्ने बनाएका छ ।
भो भाइ देशको कुरा नगरौं ।
मन निशासिएर आउँछ ।
यति भन्दै कोठा जाँदै गर्दा एउटा ट्याक्सि वालालाई ट्रफिकले सभ्य भाषामा सम्झाउदै गरेको देखेँ । मन मनै सोचेँ वाह! यो पो हो त देशका प्रशासनिक संस्कार अनि जनताको सेवक..। एकछिन पछि कोठा पुग्यौँ । यसरी नै कम्पनि आउने जाने गरि दिनचार्य विताउदैँ गरेँ । गर्मी सिजन सकिए पछि जाडो शुरु भयो । केही समय पछि बिहान कम्पनि जाने क्रममा बर्षकै पहिलो पटक हिँऊ पर्यो । जाँदा जाँदै साईकलबाट ओर्लेर बर्फिलो भुँईमा टेकिहेर्न मन लाग्यो । हिऊँमा टेक्दा चरप् चरप् आवाज आउँदो रहेछ । यस्तो हिँऊ पाईला मुनी परेको जीवनमा पहिलो पटक भएकाले ज्यादै खुशी महशुस भईरहेको थियो ।
फेरी साईकल चढेँ । बर्फिलो बाटो भएकाले अलि सतर्क अपनाएर कुदाउनु पर्ने थियो । हिँऊका स–सना भुवाहरु उडेर वेतोडले गालामा झाप्पड हान्दै थियो । हात चिसोले कठ्याङ्ग्रेको थियो । यसरी नै केही समय काम्पनीमा आवत जावत गरेँ । केही दिन पछि साहुले कम्पनि नयाँ ठाऊमा सर्नु पर्ने वताए । हामीले काम गर्दै आएको कम्पनि साहुले भाँडामा लिएको रहेछ । तीन तलाको मात्र थियो । साहुले अन्तै जग्गा किनेर नयाँ कम्पनि बनाउदै गरेको कुरा त केहि समय अगाडी सुनेको थिएँ । केहि समय पछि हानाम्सिटी कै “छोईदोङ”भन्ने ठाऊँमा बसाई सर्यो । जहाँ हाम्रो कम्पनी देखि रोडपारीपट्टी सऊल पर्थ्यो ।
नयाँ कम्पनी ६ तलाको बनेको रहेछ । कम्पनिको छत माथि गाडि राख्ने पार्किङ थियो भने ५ तलामा अफिस र एक साईडमा साहुसाहुनी बस्थे । हामीलाई ४ तलामा सुव्यबस्थित बस्नेकोठाहरू बनाएको रहेछ । तीन तलामा काम गर्नु पर्थ्यो । एक र दुईतलामा चाहिँ समानहरू भण्डारण गर्ने ठाऊँ बनाएको रहेछ ।
कम्पनि देखि लोट्टेटावर नजिकै जस्तो देखिन्थ्यो तर साईकलमा २५ मिनेट जत्ति लाग्ने रहेछ । बेलुका भने लोट्टेटावर झिमिक झिमिक गर्दै आफ्नो छालाको रंग बदल्दाको दृश्य देख्दा निकै रमणीय लाग्थ्यो । कम्पनिको वरीपरि कम्पनिकै मात्र घना विल्डिङहरू देखिन्थ्यो ।
हाम्रो कम्पनीमा खाना बनाऊन निषेध भएकोले खाना नजिकैको रेष्टुरेण्डमा खानु पर्थ्यो । खाना खाने ठाऊँमा अर्को कम्पनिको दुईजना दाइहरू भेटिए । एक छिन परिचय गर्यो र हप्तान्त भेट्ने बाचा गर्दै हामी छु्ट्यौ । कम्पनीको छेऊमा भने भर्खर मात्र बन्न लागेको जग हाल्दै गरेको कम्पनि देखिन्थ्यो भने काम गर्ने मान्छे भन्दा मेशिन धेरै देखिन्थ्यो । कम्पनिको पछाडी पट्टि सानु टापु र जंगल थियो । जाडोले गर्दा पातहरू सबै झरेर त्यस जंगलमा झिँगटो जस्ता रुखहरू उभिएका थिए । नाङ्गिएको रुखहरूको विचबाटै पल्लो पट्टिको घरहरू देख्न सकिन्थ्यो । राती आकाशरुपी कालो छतले माथीबाट छोपिए पछि निष्पट अन्धकार फैलिन्थ्यो । त्यस जंगलमा कुनै चराचुरुङ्गीको आवाज आउदैनथ्यो । आउथ्यो पनि कसरी? त्यस जंगल रित्तो थियो । पंक्षीहरूको लागी खाने बस्ने वातावरण केही थिएन । यसो सोचे केही नहुँदा कोहि नहुँदा रहेछन् । यत्ति सनट्ट छाउँथ्यो कि मुसा हिँडेको भए पनि चाल पाईन्थ्यो । झ्यालबाट हेर्दा फिका शुन्य आकाश र ती निस्तब्धता वातावरण नैराश्यले डुबेको प्रतीत हुन्थ्यो । खाली बतासहरू झ्यालको भित्तामा सुसाउँदै बाहिर भुई भुई आवाजहरू निकाली रहन्थ्यो । त्यही समयमा न्युजतिर कोरोनाको हल्लाफट्टा फुट्ट सुन्नमा आउदै थियो ।
दाइहरूको पनि घर जाने वेला भयो । एक जना दाइ बेलाबखत बाँसुरी बजाईरहनु हुन्थ्यो । त्यो बाँसुरी बडो जतनले माया गरेर राख्नु हुन्थ्यो । घर जाने बेला मलाई चिनो छोडेर जानु भयो । केही समय बजाउने कोसिस गरे खासै धुन निस्केन । त्यत्तिकै थन्काएर राखेँ । राती यसो ढल्किन खोज्दा बाँसुरी बेवारिसे तरिकाले सिरानी छेऊमा लडिरहेको देखेँ । यसो सोचेँ बाँसुरीको महत्व धुन निकाल्न जान्नेलाई थाह छ । बजाउन नजान्नेलाई के थाहा हुन्छ? जसरी जीवनको महत्व जिउन जान्नेलाई थाहा हुन्छ ।
दाइहरू नेपाल गएको केही समय पछि कोरोनाको कहरले संसार भरी तरंग ल्यायो । कोरोनाले धनि,रङ्क भनेर कुनै भेदभाव नगरी सबैलाई समान व्यवहार गर्यो । तर समान व्यवहार गरेको भए पनि यदि नकारात्मक प्रभाव पर्छ भने त्यसको कुनै तुक रहेनछ । साहुनीले बाहिर घुम्न नमिल्ने जानकारी गराईयो । भर्खर भर्खर कम्पनी सरेकोले गर्दा समानहरू व्यवस्थापन गर्ने क्रममा केही ससानाटेबलहरू र कपडा झुण्ड्याऊने ह्याङ्करहरू नअट्ने भए छन् । साहुनिले सबैलाई माथी बोलाएर को को लाने हो? भनेर सोधिन् । मलाई एउटा किताब राख्ने टेबलको आवश्यक परिरहेको थियो । मैले “नादो खाज्यखल्लेयो” म पनि लान्छु”भन्नु पर्नेमा (नदो खाज्यखाल्लेयो”तिमी पनि लान्छु)भन्दिए छु ।”ना” (म )को ठाऊँमा “न” (तिमी)उच्चारण भएछ । साहुनीले या नादो खाज्यखाल्लगो? ओई म पनि लाने भनेको? भनेर झण्डै मारेन । सबै जना मुर्छ पर्ने गरि हाँस्यौँ । साहुनी पनि हाँसिन् । केटाहरूले जिस्केर भन्दै थियो धन्न साहु छैन नभए तलाई मार्थ्यो ।
कोरोनाले गर्दा स्कुलहरू बन्द भएकाले कम्पनीमा काम खासै भएनँ । त्यही कोरोना कालमा भने हेर्दा हेर्दै पर छेऊ तिर ठुल्ठुला विल्डिङहरू ठडियो । हाम्रो कम्पनी छेऊको हामी आऊँदा भर्खर जग हाल्दै गरेको विल्डिङ त्यति थोरै कामदारले सोचेको भन्दा छोटो समयमा ठड्याएको देख्दा अचम्म लाग्यो । सायद आधुनिक टेक्नोलोजीको कमाल होला ।
एक दिनको कुरा हो, रेष्टुरेण्टमा हामी पुराना ग्राहक भईसकेकाले हामीलाई त्यहाँका अन्टिहरूले जिस्काई रहन्थ्यो । एक दुईजना बाहेक प्राय साथीहरूले गोरुको मासु खाँदैनथ्यो बंगुरको चाँहि खान्थ्यो । खाना बुफे सिस्टम थियो । मासु फ्राई गरेर राखेको रहेछ छाला नभएकोले चिन्न सकेनँ । आन्टीहरूले “च्वाँ”को भनेर “बाँ”को ख्वाईदियो । केटाहरूले मेसो पाएनन् । खास हाम्रै ग्रुपको एकजना उट्पट्याङ केटा र अन्टीहरूको योजना रहेछ । पछि थाह पाएँ ।
जाडोको सिजन गईसकेको भएर खासै जाडो थिएनँ । अर्को कम्पनिको दाइहरूसँग भेटेर लौन कोरोनाले कोठा बस्दा बस्दा दिक्क लाग्यो । तपाईहरू त पुरानो प्राय ठाऊँ घुमिसकेको मान्छे, घुम्न जाऔ न कित यता कतै नजिक समुन्द्र छ भने त्यतै जाऔँ भने । उनीहरुले योजना बनाए उसो भए सप्तान्तमा ईन्छन् जाऔँ । मैले हुन्छ भने अरु साथीहरूलाई नि भने तर जान मन गरेनन् । सप्तान्तमा ईन्छनको समुन्द्र जाँदै गर्दा एउटा गाँउ जस्तो ठाऊँमा आईपुग्यो । त्यो ठाऊँ यत्ति सफा थियो कि है मैले सन्देश गुरुङदाइलाई सोधेँः दाइ यहाँ एकान्त गाउँ जस्तो ठाऊँमा पनि कत्ति सफा गरिराख्छन है?
दाइले भन्नु भयोः यिनीहरूले अलि अलिसफा त गर्छन नै भाइ तर यहाँको मान्छेहरूले सफा गर्नु भन्दा बढी फोहोर गर्दैनन् । यो सामन्य जस्तो लाग्ने जवाफ निकै गहन लाग्यो । मनमनै सोचेँः ए हो त है! सफा गर्नु ठुलो कुरा हो कि फोहोर नगर्नु ठुलो कुरा हो? डाक्टरले त रोग लागेर उपचार गर्नु भन्दा रोग नै लाग्न नदिनु राम्रो भनेको सुनेको थिएँ । यी कुराले मन सिधै काठमाण्डौ पुग्यो । नेपालमा कम्सेकम सफा नगरे पनि फोहोर नगर्ने संस्कारको विकास भईदिए कत्ति जाती हुन्थ्यो ।
त्यस पछि केही समयमा समुन्द्र पुग्यो । पहिलो पटक देखेको समुन्द्र निकै रमणीय थियो । समुन्द्रको छालमा एकछिन पौडि खेल्ने र किनार नजिकैको वालुवामा फोटो खिच्ने गरेर बेलुका फर्कियो । केही समय पछि कोरोनाले गर्दा स्कुलहरू बन्द भएकोले कोरियन सरकारको स्कुलमा गर्नु पर्ने खर्च बच्यो । त्यो बचेको खर्चलाई सदुपयोग गर्ने उद्धेश्यले कोरियन सरकारले हरेक बिद्यार्थीहरूलाई (सन्मुल)उपहार स्वरुप सि फुड बाँड्ने निर्णय गर्यो । त्यस पछि २ महिना जति कम्पनी दिन रात व्यस्त भयो । साहुले राती काम गर्ने कामदार अन्तैबाट झिकायो । त्यस पछि अलि अलि फाईदा भएछ क्यारे साहुले (होईसिक) कम्पनिको पार्टी पो गरौँ भन्यो ।
काम्पनिको पार्टी गर्न गयौँ । पार्टीमा प्राय (सुल) रक्सी र (मेक्चु) बियर हुँदा रहेछ । नेपाल हुँदा म खासै खाँदिनथे । त्यहि चाडपर्वमा गाऊँघरको साथीहरू सँग कहिले कही खान्थेँ । त्यस माथी काठमाण्डौ बस्दा कोहि पनि साथीले नखाने भएकाले नखाएको धेरै बर्ष भईसकेको थियो । त्यस दिन ईन्छनमा त्यत्रो समुन्द्रको छालले नडुबाएको मलाई, साहुले दिएको एकगिलासले डुबायो । त्यो फेरी जति पटक हाले पनि एकै गिलास हुँदो रहेछ । साहुको मायालाई इन्कार गर्नै सकेनँ । त्यसो गर्नु यहाँ कोरियाको सँस्कारले दिदैनथ्यो । मैले अल्कोहल हैन माया पिईरहेको थिए । मायाले डुबाउछ भन्थ्यो हो रहेछ । तर यसरी देखिने मायाले जत्ति डुबाए पनि केहि समय पछि हराऊदो रहेछ ।
त्यहि बखतमा अफिसमा काम गर्ने एउटी युवती आईन् । मेरो नजिक थचक्क बसेर(छिङगु)साथी भन्दै छेउमा भएको बियर हाल्न खोज्यो । मैले हैन मैले धेरै खाईसके बरू तिमीलाई चाहिँ म हालि दिन्छु भनेर हालि दिएको लगभग ६ ईन्चको गिलासमा २ ईन्च बियर ४ ईन्च फिजले भरियो । मेरो त्यो गोर्खे कन्फिडेन्ट र कला देखेर उनी जिल परिन् । शायद अब जीबनमा म सँग बियर खान कहिलै आउन्न होली ।
म त्यसरी त पानी पनि पिऊन सक्दिनँ जसरी तिनीहरूले अल्कोहल पिएका थिए । मदोन्मत्त भएर कोठा आईपुगेँ । भरे कोठा आएर सुतेको त कोठामा त भुकम्प आएझै हल्लेको अनुभुती भयो । भित्ता हेर्छु फननघुमिरहेको देखेँ । एक छिन आँखा चिम्लिए निदाएको पत्तै पाएनँ । भोलि बिहान काममा जानु पर्ने, टाऊको दुखेर नसक्ला जस्तो भईरहेको थियो । तैपनि जसोतसो गएँ । अब यसरी खानु ठिक हैन जस्तो लाग्यो । त्यस दिन देखि नोनड्रिङकर चाहि हैन भन्नुलाई बाहेक नखाने निधो गरेँ ।
केहि समय पछि झ्यालबाट देखिएको जंगलका रुखहरूमा कलिला मञ्जरीहरू पलाएको दृश्यहरू देखिनथाल्यो । बिस्तारै बाटोको छेऊतिर भएको रुखहरूमा फूलहरू फक्रिन थाल्यो । केहि समय अगाडी निर्जिव लाग्ने रुखहरूमा कम्पित पातहरू देखिन थाल्यो । चराचुरुङ्गीको चिरविर आवाजहरू गुञ्जिन थाल्यो । ती रुखहरूले हिजो सुक्खा खडेरी केहि नहुँदा छोडेर गएका ती चरीहरूलाई अतितका सबै कष्टहरू भुलेर आफ्नो सन्तान झै काखमा बास दिदै थियो । ती वृक्षहरू सुसाएको देख्दा चाडपर्वमा आफ्नो सन्तान आऊँदा आमाको मुहारमा देखिएको चमक झै उल्लासिदै गरेको भान हुन्थ्यो । साँझ परे पछि चरीका बथानहरूबाट थरी–थरी कलरव अवाजको गुञ्जायमानले पुरै वातावरणलाई सजीव तुल्याउथ्यो । कहिले काहीँ यस्तो लाग्थ्यो कि जीवनमा ठूलो धैर्यता पनि चाहिँदो रहेछ । स्थाई केहि पनि छैन । हिजो रित्तो हुँदा छोडेर गएकाहरू पनि आज रंगिचङ्गी बसन्तमय हुदाँ सबै रमाउन आउने समय पनि आउँदो रहेछ । फेरि दोष ति निर्दोष वृक्षको थिएनँ मौसमको थियो । हाम्रो जीवनमा यस्तै मौसमहरू आईरहने र गईरहने गर्छन । कहिले अनकन्टार खडेरी र चुनौतीहरू लिएर आउछ त कहिले बसन्तको बहार लिएर आउछ । राती सुत्ने तरखरमा थिएँ । यसै गुञ्जायमान आवाजबाट एउटा परिचित आवाज झ्याल छेडेर आए झै लाग्यो । झ्यालको पर्दा अलि पर सारेर सबै आवाजलाई पन्छाउदै कान थापिरहेँ । पर जंगलको विचबाट सुमधुर आवाजमा “काफल पाक्यो” काफल पाक्यो” भनिएको आवाज कानमा पर्यो ।
हैन यो त विदेश हो । विदेशी चरीले स्वदेशी गीत कसरी गायो ? कतै म सपनामा त छैन ? गुगलमा सर्च गरि हेरेँ, साच्चिकै रहेछ । जसलाई कोरियाली भाषामा “पकुगी”भनिदो रहेछ । आफ्नो गाँउको चिनेको ढुङ्गाको त माया लाग्ने मलाई त्यो आवाजले मनमा छुट्टै अनुभूती तुल्यायो । अनायासै त्यो चरीको धुनले गाउँ तिरको विस्मृत यादहरुलाई सजिव बनायो । अनि सोचेँ यी पंक्षी बिना पासपोर्ट विना भिषा खुल्ला आकाश हुँदै स्वतन्त्र भएर संसार डुल्दैछन् । हामी मानव पनि यस्तै भई दिएको भए कस्तो राम्रो हुन्थ्यो होला है? हुन त उस्को पनि आफ्नै चुनौतीहरू होलान् । हामी अरुको राम्रो र सजिलो मात्र देख्छौं । यसै क्रममा एउटा प्रश्न मगजमा खडा भयो । हाम्रो देशमा काफल भएर पो हामीले “काफल पाक्यो “ सुनियो त के कोरियनहरूले यस्तै सुन्लान ? एकछिन सोचे त्यस पछि आखाँ उँग्न थाल्यो । यो प्रश्नलाई सिरानीमा थन्काएर म सुतेँ ।
भोली पल्ट बिहान काममा जाँदा प्रश्न पनि साथमा लिएर गएँ । यसको जवाफ कसरी पाउन सकेला भनेर सोच्दै थिएँ । एउटा सोच आयो हामीले “हाच्छ्यु”गर्दा “हाच्छ्यु”नै सुनिन्छ, यिनीहरूले कस्तो सुनिदो रहेछ? भनेर सोधेँ । उनीहरुले अर्कै भन्यो ।”छेछेगी”भन्दो रहेछ । अनि बिरालोको म्याउँ–म्याउँ, कुकुर भुकाईको आवाज सोधेँ । बिल्कुलै फरक जवाफ आयो । हामीले सुनेको सुनाउदाँ नि निमिल्दा रहेछ । अनि बुँझे कि यो दुनियाँमा एउटै आवाजलाई अलग अलग मान्छेले फरक –फरक सुनिँदो रहेछ । सायद यो नै बहुदेश र बहुभाषाको सौन्दर्य होला ।
