कोरिया र फेसबुकले रित्तिएको जिन्दगी


राजु सुवेदी कास्की जिल्ला ढिकुरपोखरी गाविस वडा नं.५ का स्थानिय बासिन्दा हुन् । राजुका तीन दाजुभाई थिए । राजु सबै भन्दा ठूला छोरा थिए, १० वर्षका । पेशाले राजुका पिता माध्यमिक तहका नेपाली शिक्षक हुन् र फुर्सदको समयमा गाउँघरका पुजा पाठ उनको वैकल्पिक आम्दानीको पेशा थियो ।

गाउँघरमा सुवेदी परिवारलाई शिक्षक र गुरुको परिवारको रुपमा निकै सम्मान गरिन्थ्यो । अघिल्लो हप्ता नै आउँदो शनिबारको दिनका लागि राजुका पिताले पुजाका निम्ति पल्लो गाउँको सुपारी लिएका थिए । शनिबार बिहानै सबेरै उठेर नुहाईधुवाई गरि राजुका पिता छाता ओडी पुजाका निम्ति पल्लो गाउँ सोझिए ।

रातदेखि नै निकै पानी परिरहेको थियो । राजुको घरबाट वरिपरिका पहाडमा ठूलै पहिरो गएको देख्न सकिन्थ्यो । शनिबारको दिन भएकाले राजु खाना खाएर दिनभर भाईहरुसगँ खेल्दै बसिरहेका थिए । राजुको आमा प्लास्टिक ओडी घर नजिकैको खेतमा घास काट्न जानुभएको थियो । करिब २ घन्टापछि निर्थरुक भिज्दै निकै अतालिएर आमा घर आउनुभयो । घास काट्दा आमाको देब्रे हात निकै गहिरोसँग काटेको रहेछ ।

राजुले आमाको पटुका च्यातेर हातमा बाधिदिए र पुजाबाट बाबा फर्केपछि अस्पताल जाने सल्लाहमा बाबालाई पर्खिरहे । करिब बेलुकाको ४ बजिसकेको थियो बाबाको पर्खाईमा । यत्तिकैमा पल्लो घरको राम दाई हक्कानिँदै घर आउनुभयो । एकछिन दाई केहि बोल्ल सक्नुभएन, मैले दाईलाई बोल्ल पटकपटक आग्रह गरे ।

एकछिन पछि दाईले मलाई सुम्मसुमाउँदै पुजाबाट घर फर्कदा बाबालाई खोलाले बगाएको र सबै गाउँलेहरु बाबाको खोजीको निम्ति खोलाको बगरमा गएको कुरा बताउनुभयो । दाईको त्यो खबरले मेरी आमा बेहोस भएर पिढिमा ढल्नुभयो, साना दुई भाईहरु अचेत थिउ ।

म पनि आफूलाई कसरी सम्हाल्न सक्थे र बेहोस भएछु । हुने हार दैव नटार भनेझैं बाबाको मृत्यु भईसकेको थियो, सारा गाउँलेहरुले जति खोजेपनि बाबालाई जिउँदै भेट्न सकेनन् । भोलिपल्ट बिहानै बाबाको शव खेतको आलीमा भेटियो । यसरी दश बर्षको कलिलो उमेरमा म टुहुरो बनेका थिए । त्यसपछिका दिनहरु हाम्रो लागि कहिल्यै पनि सुखद रहेनन् ।

बाँच्नको लागि के के गरिएन । सबै भन्दा बढि दुख आमाले गर्नुभयो । अरुको खेत अधिया लिएर महिना दिनसम्म अरुकोमा पर्म लगाएर खेत रोप्नुहुन्थ्यो । गाई भैंसी पालेर दुध र घ्यु बेची हामीले पढ्ने कापी कलमको जोगो गर्नुहुन्थ्यो । नयाँ कपडा लगाउने, मिठो खाने हाम्रो लागि मुस्किलले दशैमात्र हुन्थ्यो । म पनि आमालाई सकेजति साथ दिन खोज्थे । स्कुल बिदाको समय खेत र गाई भैसीं चराउँदैमा मेरो समय बित्थ्यो ।

सकेसम्म भाईहरुलाई अभाव नहोस् भन्ने मेरो पनि चाहना थियो । आमाले मलाई थपिदिएको खाना पनि भाईहरुलाई नै थपिदिन्थे, दशैं तिहारमा मामाघर र आफन्तहरुले दिएको पैसा जम्मा गरि भाईहरुलाई कपडा किनिदिन्थे । कयौं छाक खाना नखाई, कयौं रात नसुती आमासँगै धेरै रातहरु बिताए । सापटि लिएको पैसा समयमा तिर्न नसक्दा साहुले आमालाई धेरै पटक हकारेको पनि देखेको थिए । मनमनै १८ बर्ष पुगेपछि नागरिकता बनाई विदेशमा गएर धेरै पैसा कमाई आमा र भाईहरुलाई राम्रोसगँ पाल्ने सपना पनि बोकेको थिए ।

समय बित्दै गयो, गाउँबाट म प्रथम श्रेणिमा एसएलसी पास भए । गाउँमा उच्च शिक्षाका लागि क्यापस थिएन पोखरा जानु पर्ने थियो । आमाले मेरो उच्च शिक्षाका लागि तल्लो बारी बन्धकी राखि केहि पैसा निकाल्नुभयो र पोखराको पिएन क्याम्पसमा भर्ना गराईदनुभयो । आमाको इच्छा र त्यागअनुसार मैले पनि आईएड प्रथम श्रेणीमा पास गरे । त्यसपछि जागिर खाने सोच बोकी आमालाई भेट्न घर पुगे ।

केहि दिनको घर बसाईपछि जागिर खोज्ने शिलशिलामा फेरि बजार झरे । गाउँको अंकलले एउटा सुपरमार्केटमा सेलरको जागिर मिलाईदिनुभयो । जसबाट मैले दुई भाईलाई बजार पढाउन सके । आज मैले पनि आफ्नो स्नातक भर्ना गरेर तपाईसगँ कुरा गर्न पाए ।

यो कथा पिएन क्याम्पसमा पहिलो बर्षमा अध्ययन गर्दैगर्दा राजुले सुनाएको उनको विगतको कथा थियो । राजु पढाईमा निकै अब्बल थिए तर कसै सगँपनि बोल्ने थिएनन् । करिब २०० जना विद्यार्थीले एउटा कक्षामा बसेर पढ्नुपर्ने थियो, त्यसमा पनि राजु सधैँ पछाडी बस्ने गर्थे । कक्षाका सबै विद्यार्थीहरुले फुर्सदको समयमा आ–आफ्नो घरपरिवार र खुसीका कुराहरु सुनाउँथे । तर, राजु सधैँ अरुका कुरा मात्र सुनि बस्दथे ।

हाम्रो बीचमा एक घन्टा ब्रेक थियो, त्यो समयमा सबै विद्यार्थीहरु चमेना गृहमा बसी खाजा खाँदै मिठामिठा कुरा गरेर समय बिताउँदथे । तर राजु त्यो समयमा एक्लो चउरमा बसी टोलाएको देखिन्थ्यो । एकदिन राजुलाई मैले खाजा खाना जान अनुरोध गरे । निकै अप्ठारो मानि मसगैँ खाजा खान हिँडे । खाजा खाँदै हामीले निकै आत्मियता साट्दै गयौं । उसले पनि सबै आफ्नो विवशता सुनाए । राजुको विगतको भोगाईको सुनाईले बीचबीचमा म निकै रोएको थिए । चमेना गृहबाट साटिएको हाम्रो आत्मियता निकै प्रगाढ बन्दै गयो । हामीले स्नातक तह सगैँ बितायौ ।

स्नातक तहको नतिजा आयो । म र राजु दुवै राम्रो अंकका साथ पास भयौ । स्नातकोत्तर पढाईको लागि काठमाडौं जाने सरसल्लाह गर्यौंं । उसले पनि बाँकी रहेको जग्गा धितोमा राखेर पहिला पढाई सिध्याउने संकल्पका साथ काठमाडौंमा सानिआमासगँ बसि पढ्ने निर्यण गरे । हामी दुवैले त्रिभुवन केन्द्रीय विश्वबिद्यालयमा भर्ना गरी पढाई सुरु गर्यौं ।

पहिलो बर्षको परिक्षाको नतिजा पनि राम्रो आयो । दोस्रो बर्षको शुरुबातदेखि नै राजुले ईपीएस परिक्षाको तयारि शुरु गरेका थिए । उसलाई १०० अंकको परिक्षामा ९८ अंक प्राप्त पनि भयो । परिणामस्वरुप राजु दक्षिण कोरियामा रोजगारीका लागि योग्य ठहरिए । करिब स्नातकोत्तर तहको दोस्रो बर्षको परिक्षा आउन १५ दिन अगाडि राजुको कोरिया जानको लागि भिसा लाग्यो ।

शुरुमा मैले उसलाई पहिला पढाई सकेपछि मात्र अरु काममा लाग्न अनुरोध गरे । तर, उसले आफ्नो पारिवारिक विवस्ताले त्यो अवसर गुमाउने नसक्ने बताए । अन्तत स्नातकोत्तर तहको दोस्रो बर्षको ५ दिन अगाडि राजु कोरिया उडें ।

कोरिया गएको करिब एक महिनापछि राजुसगँ फेसबुकमा मेरो भेट भयो । त्यसपछि हामी निरन्तर रुपमा फेसबुकमा र भाईबरमा कुरा गर्न थाल्यौं । १६ घण्टासम्म निरन्तरको कामले धेरै पटक आफू बिरामी परेको कुरा सुनाईरहन्थ्यो त कहिले रुम पार्टनरको आत्महत्याको कुरा पनि । साह्रै खिन्नताका कुराहरु पछिल्लो चरणमा बढि सुनाएको थियो राजुले ।

करिब ३ बर्षको कोरिया बसाईंपछि पहिलो छुट्टिमा घरमा आउने कुरा गर्यो । म पनि उत्सुकतामा साथीलाई स्वागत गर्न विमानस्थल पुगे । विमानस्थलको पहिलो भेट निकै भावनाम्मक बनेको थियो । हामी दुवैको आँखामा आँशु देखिन्थ्यो, सायद लामो समयपछि मिल्ने साथीको भेटको हर्षको आशु थियो । करिब एक महिनाको कमाईको लगानी हालेर मेरो लागि उसले ल्यापटप उपहार ल्याईदिएको रहेछ ।

शुरुमा मैले धेरै बिन्ति गरे नलिनको लागि, तर मेरो अनुरोध नकार्दै साथीत्वको नाशोको रुपमा बुझ्न बाध्य पार्यो । ल्यापटप झोलामा राखी उसलाई बिदाई गरे पोखराको यात्राको निम्ति । आफ्नो पढाईको निम्ति बन्धकी राखिएका खेतहरु फिर्ता गरि आमा र दुई भाईहरु लियर काठमाडौं घुम्न आउने प्रण गरेको थियो हाम्रो छुटाईको क्रममा ।

तर एक्कासी पोखरा गएको एक हप्तामा मलाई बिबाहमा आउनका लागि फोन गर्यो । एमफिलको परिक्षाको कारण म उसको बैबाहिक समारोहमा सहभागि हुने सकिन र फोनबाट नै बधाई दिए ।

करिब एक महिनाको नेपाल बसाईको समयपछि कोरिया जानको लागि राजु काठमाडौं आयो । विमानस्थलमा बिदाईका निम्ति म पनि पुगेको थिए । निकै राम्रो शारीरिक सुन्दरता भएकी युवतीलाई राजुले आफ्नो श्रीमतीको रुपमा परिचित गरायो । एकछिनको बसाईपछि शुभयात्राको कामना गर्दै हामी छुट्यौं । त्यसपछि अनलाईनमा पनि लामो समय सम्म भेट हुन सकेन् ।

करिब ४ बर्षपछि म मेरो श्रीमतीको रेगुलर उपचारको निम्ति सिभिल हस्पिटल गएको थिए । अकस्मात परिचित आवाजमा मेरो नाम उच्चारण गर्दै कुनै पुरुषले बोलाईरहेको सुने । र, अस्पतालको बिल तिर्ने काउन्टरबाट त्यो पुरुषलाई भेट्न पुगे । दुवै हात नभएका ति पुरुष उनै राजु रहेछन् । शुरुमा पत्याउनै निकै गाह्रो भयो मलाई त्यो अवस्थामा राजुलाई भेट्दा । बिरामीको निकै भीडमा नै आँखाबाट बलिन्दर आँशु झर्न थाले राजुको त्यो अवस्था देखेर अनि बोल्ने गला पनि अबरुद्द भयो । केहिबेरपछि अस्पतालको चमेना गृहमा गयौं चिया पिउनका लागि ।

मैले राजुलाई सबैकुरा भन्नका लागि बारम्बार अनुरोध गरे । निकै अफ्ठ्यारो मान्दै राजुले सबै कुरा सुनायो । पहिलो छुट्टीपछि कोरिया पुगेको राजुको कामको शिलशिलामा मेशिनले च्यापियर दुवै हात काटिएको रहेछ । करिब एक वर्ष अस्पताल उपचार गराउँदा पनि ठिक नभएपछि कम्पनीले नेपाल पठाइदियको रहेछ । फेसबुकबाट लभ गरेर बिबाह गरेकी श्रीमती पनि राजुको अपाङ्गता खबरपछि श्रीमानले पठाएको पैसा बोकी परपुरुषसगँ लागिछन् । राजुका मुटुका टुक्रा दुई भाई पनि अन्तरजातिय विवाह गरि बजारमा बसेका रहेछन् । बिरामी ति बुढि आमालाई उपचारका निम्ति लिएर तिनै अपाङ्ग राजु काठमाडौं आएका रहेछन् ।

सन्तानको निम्ति श्रीमानको मृत्युपछि खाली पेटमा पटुका कसेर मेला र पर्म गरे जवानी फालेकी राजुकी आमा आज अपाङ्ग छोराको काखमा अस्पतालमा मृत्यु कुरेकी छन् । बन्दकी राखेको खेत फिर्ता, आमा र भाईहरुलाई सुख दिन विदेशिएको छोरा राजु दुई हात काटिएर फर्किएको छ । मुटुका टुक्रा दुई भाईहरु श्रीमतीको ईच्छामा बुढि आमा र अपाङ्ग दाईलाई छोडी बजारियाका छन् । राजुको जवानी र कमाई कोरिया र फेसबुकबाट लभ गरि बिबाह गरेकी श्रीमतीले लुटेका छन् । आज राजु रित्तिएको छ ।

राजु त एउटा प्रतिनिधिमुलक पात्र मात्र हुन् । राजु जस्तै करिब ६० लाख नेपाली दाजुभाई आज विदेशिएका छन् । कोही ईराकमा बलि चढेका छन्, कोही काबुलमा त कोहि कोरियामा । किन देश बनाउने युवा विदेशमा बलि र बममा जलिरहेको छन् ? विदेशिनु उनीहरुको बाध्यता हो कि रहर हो ? एक युवाको हैसियतले यी प्रश्नहरुको जवाफ खोजिरहेछु ।

from  – ratopati

आफ्नो प्रतिक्रिया दिनुहोस |

ताजा अपडेट

सम्बन्धित शिर्षकहरु
  • अष्ट्रेलियाबाट दलेन्द्र गुरुङको “आरुपाटे” सार्वजनिक [भिडियो सहित]
  • तमू समुदायको ल्होसारलाई संगीतमय बनाउन “जालुमाया गुरुङ” कोरिया आउने
  • नेफिन कोरियाद्वारा “पहिचान संवाद” सुरु, पहिलो शृङ्खलामा रैथाने संगीतकर्मी झुमा लिम्बू
  • कोरियाको सौलमा डिसेम्बर १५ तारिख चासोक तङनाम मनाइने
  • ताजा अपडेट

    ईपिएस

    वन र सेवा क्षेत्रमा पनि कोरियाले नेपाली श्रमिक ल्याउने

    अनलाइन खबर दक्षिण कोरियाले यो वर्ष (सन् २०२४)देखि रोजगार अनुमति प्रणाली (ईपीएस)मार्फत थप ३ वटा क्षेत्रमा पनि नेपाली श्रमिक लिन थाल्ने भएको छ । कोरियाली सरकारले नेपालबाट वन क्षेत्र, सेवा क्षेत्र र रुट इन्डष्ट्री क्षेत्रमा पनि श्रमिक ल्याउने भएको हो । अहिले कृषि, ...

    एम टि यूको प्रतिनिधि सभा बैठक सम्पन्न, WPS को लागि संघर्ष गरिने

    प्रवासी श्रमिकहरुको अधिकारको निम्ति आवाज उठाउँदै आएको संस्था प्रवासी श्रमिक युनियन MTU दक्षिण कोरियाको प्रतिनिधि सभा बैठक २०२४ सम्पन्न भएको छ। सौल स्थित कोरियन प्रजातान्त्रिक श्रमिक महासंघ (केसिटियू) को हलमा सम्पन्न सभाले गतवर्षको गतिविधिहरुमाथि छलफल एवम ...

    राजु लामाको मंगोलियन हार्ट ब्याण्डले कोरिया तताउने निश्चित

    दक्षिण कोरियाको महान चाड सलनालको अवसरमा हुने ४ दिने लामो बिदाको पहिलो दिन फेब्रुअरी ९ तारिख नेपालको सुप्रसिद्ध गायक राजु लामाको मंगोलियन हार्ट व्याण्डको लाईभ कन्सर्टले कोरियाको माईनस डिग्रीको चिसो मौसममा नेपाली गीत संगीत मार्फत नेपाली माहोल तताउने निश्चित ...

    महिला / बालबालिका

    कोरियामा निर्मलाको अत्माहत्याले उब्जाएको प्रश्न

    मञ्जु गुरुङ ,, " म्याम म यहाँबाट निस्कन चाहन्छु । साइन मागेको पनि दिदैन । इलिगल बनाइदिन्छु भन्छ । काम पनि दिदैन । नेपालबाट आएको ६ महिना भयो । रिन ...

    कोरियामा महिलाका लागि महिलाका अध्यक्षमा पार्वती

    दक्षिण कोरियामा नेपाली महिलाहरुद्धारा संगठित महिलाको लागि महिला नाम संस्थाको अध्यक्षमा व्यवसायी तथा समाजसेवी पार्वती मोक्तान चयन भएका छन् । ...

    कोरियामा निबन्ध प्रतियोगितामा उत्कृष्ठ पुरस्कार प्राप्त लेख

    अलबिदा आमा -बाला राई निद्रामै थिएँ, म्यासेन्जरमा आएको फोनको घण्टीले ब्युझिएँ । हतार उठेर सिरानीनिर राखेको फोन तानें बिहानको छ बज्नै लागेको ...

    एनआरएन कोरियाले जुम मार्फत तिज मनाए

    एनआरएनए दक्षिण कोरियाले महिलाहरुको ठूलो चाड तिजलाई जुम मार्फत छलफल गरी मनाएका छन् । एनआरएन महिला संयोजकको नेतृत्वमा शुभकामना आदन प्रदान तथा ...